Sağanakta dürbünsüz dolaşıyoruz
Bu aşkın bize sunduğu anekdotlar var
Mesela, sen bir çingene kadar kızılsın
Ben kızıllığına dökülüyorum
Alelade ırmakların telaşı kadar vahim

Geçmişe dair hatıralarını koklattığın günden beridir
Hep çaydanlık rolünde hayata sızdırdığım sıvı
Gözyaşı olup dökülüyor bardaklara
Bu aşkın getirisi yok
Bu aşk, devlerin ayak izlerinde gezinen elleri anımsatıyor

Kök, genişliyor
Dallar uzamayı seviyor göğe doğru
Kök devrilirse
Sağanak başlayacak
Manolya diyebilirsin
Bu bitkilerin ortak sevişme seansına
Oradan birkaç kalp ötede
Ötenazisi var güvercinlerin
Hatırlayacak mısın geçmişte
Sen gitmeden uzaklara ben de bir güvercindim!

İnsan birinden gitmek isterse
Dünya ona yakınlaşan bir eksene düşüyor
Ve ifadesizlikten çıkıyor kekeme haykırışlar
İfadesizlikten çıkıyor büyük bir aşkla sevmek!