Fonda Zeki Müren’den “Ne dert kalır, ne de hüzün” çalıyor, işitiyor musun?                
                          
Başlığın ne olması gerektiği konusunda uzun zamandır düşünüyorum. Ne olsa kitabı, Tepebaşı dükünü ve okuyucuları yansıtabilir bilmiyorum. Onu okudukça hissettiğim hiçbir yerde bulamayacağım o sıcak, samimi ve sanki beni bana anlatmak için kaleme aldığı yazıları. Tesirsiz Parçalar isimli kitabının kapağını kaldırdığımda, beni en çok yaralayan kitabı olacağını hiç düşünmemiştim mesela. Öyle ki bu cümleyi toparlamaya çalışınca bile sanki beni duyuyormuşçasına heyecanlanıyor ve ağlamak istiyorum. Diğer kitaplarıyla kıyaslamıyorum. Alengirli Şiirler tam karşımdayken bir de! Ancak Tesirsiz Parçalarda olanlar; bir adamın yaşamından ziyade, olanca dürüstlüğüyle, içimizde bir yerde sessizce saklanan çocukluğumuz sanki. Oğuz Atay’ın canım Selim’ine, uzun soluklu dert yanması belki de benim içimde var olamayan kadını yaralıyor. Kelimeleri birleştirip cümle haline getiremiyorum onu anlatırken, benzetsem belki de Hezarfen’e benzetebiliyorum. Onun  kadar özgür, onun kadar tutsak bir adam. Ferdi Tayfur’uyla, Zeki Müren’iyle hep güzel kalacak bir adam. Küçük Prens’e olanca sevdasıyla büyümeyecek bir adam. Çok şey var aslında söylemek istediğim kitap hakkında, onun hakkında; ama bildiğim bir şey var, eğer bu kitabı okursan göreceğin, ya da benden erken davranıp okuduysan gördüğün, sensindir aslında. Yüzüne tokat gibi yediğin cümlelerde bile, oturup seninle ağlayabilecek birkaç parça. Eğer ağlamak ve yerli yersiz anlarda garip bir gülümsemeyle yıkanmak istiyorsan bir oku derim.

Tepebaşı’nın Küçük Prensinden Büyük Sekiz Nida:
– Yani abi?                                                                                                                                                                                                                                 
 – Yanisi şu: Sen artık bir şey yapma. Bırak. Eğer seviyorsa seviyordur. Sevmiyorsa da sevmiyordur. Üzerine gitmenin, sıkıştırmanın hiçbir faydası olmaz. Bırak. Sevecekse seni, sever. Sevmeyecekse de ne yaparsan yap sevmez. O yüzden hezeyana kapılıp saçmalama.                               
 – İyi de abi, ben onu çok seviyorum.                                                                                             
  – Biliyorum. Bakma inanmaz gibi durduğuna, bence o da biliyordur. Ama şunu unutma, bu tek başına hiçbir işe yaramaz. Eğer birini seviyorsan ve o seni sevmiyorsa, bundan çok güzel kaos çıkar. Bir sürü şiir, sağlam bir roman ve anlatacak bir sürü hikaye çıkar. Uykusuz geçen geceler, parklarda içilen şaraplar, yerli yersiz kıskançlık krizleri çıkar. Ama sevgine karşılık çıkar mı? O biraz zor işte…   (s. 4)                                                                                                     
“Şeref amca gülümsüyor muydu ipte sallanırken?” (s. 10)                                                            
“Ortada bir sürü şey vardır  aslında ve kelimelerin hisler karşısında hiçbir hükmü yoktur.”    (s. 24)                                                                                                                                                        
“Ve geçmişe takılıp kalan birini bekleyen bir gelecekten de bahsedilemez. Çok tehlikeli bir ruh halidir bu. Süratle kurtulmak gerekir. Ama bazen olur öyle kurtulamazsın.” (s. 27)                                                                                               
“Onunla çok şey de yaşamış olsan, henüz neredeyse hiçbir şey yaşamamış olsan, bir gün önce de görsen hiç görmemiş de olsan, çörekleniyor içine o melun his.” (s. 43)                                                                                        
“…Kimdir biliyor musun çaresiz? 800 lira maaş alıp, 300 liralık gaz faturasını ödeyemediği için kendini asan babadır çaresiz. Öpe koklaya askere uğurladığı oğlunun, bayrağa sarılı tabutuna sarılıp, aklını kaybeden annedir çaresiz. On yaşından beri kendi evinde her gece tecavüze uğrayan ve daha fazla dayanamadığı için evden kaçmaya yeltendiğinin gecesi, otogarda namus cinayetine kurban giden kızdır çaresiz. Koca dayağından bunalıp baba evine sığındığında, babası ve ağabeyleri tarafından, çocuklarının gözü önünde öldüresiye dövülen kadındır çaresiz. Torunu yaşında çocuklara titrek elleriyle kağıt mendil satmaya çalışırken kalp krizi geçiren ve bir saat ambulans gelmesini bekledikten sonra ağzı köpürerek ölen seksen yaşındaki dededir çaresiz…” (s. 68)                                                                                                    
“…Ah canım insanlar sorarım size: Sizinle biz, birbirimizi nasıl anlayabiliriz?” (s. 88)                                  
“Ağlama olur mu annem? Anne…Annem…” (s. 208)