Dinle!
Cebimde bir tutam deniz kabuğu
Uğulduyor kendi içinde
Aşk diye sevda diye
Üstünü çiziyor bilmediğim sanrılar
Her gece başka biri ediyor duamı
Parlak bir inciyken
Kömür karasına bulaşmışlığım
Ayna karşısında ki suskunluğumu oluşturuyor
Gün ortasında yahut gecenin kör vaktinde
Sessiz bir hıçkırık sesiyle uyanıyorum uykumdan
Tüm güçsüz yanlarımı sarıyorum yüreğimle
Ne bedenim anlıyor olanları
Ne ruhum besliyor yoksunluğumu…

Ve ben;
Bakınca gözlerinize
Bir deniz kenarı geliyor aklıma
Akşam ezanı sularında
Karşımda sessiz, isli bir gemi
Yanımda benden dertli başı okşanmamış bir köpek
Tek başıma yalnızlığın anlamını yazdığım
Bir deniz kenarı…
Yıl değil asır da geçse
Kalkmıyor içimden trenler
Geçen tek şey zamanken
Saatim mi geri kalmış?
Dönüş yolları mı uzamış?
Bu gök ne zaman siyaha boyanmış?
Ve ben düşünürken onlarca şeyi
Arkada kederli bir dalga sesi
Etrafımda bana bakan onlarca göz
Hepsinin bakışından merhamet filizleniyor
Hayır! Sarılmamalısınız bana
Şimdi zamanı değil
Tutamazsam kirpiklerimde tüm geçmişimi
Affedemem ki ben kendimi
Saniye saniye hissediyorum her şeyi
Derin bir nefes alıyorum sonra
Kalkıyorum okşuyorum başını o köpeğin
“Geçecek…”  der gibi anlamlı bakarken gözlerime
Öpüyorum gözlerinden köpeğin
Mecnun misali…
Sonra an be an yanışımı seyrediyorum
Kerem misali…