Bugün bayram. İnsanlar mutlu insanlar umutlu. Önünde eskitilmiş tahtalardan yapılmış bir masa ve onun etrafında masadan da yüksekçe birkaç sandalye. Tabağında dünden kalma kurumuş birkaç dilim pazar ekmeği, ekmeğin yanına büzüşmekten küçücük kalmış ikice zeytin ve bayramın ayrıcalığının göstergesi bir dilim kaşar peyniri. Sağ elinde kalemi; o eğiyor onu aşağıya, o döküyor içindekileri satırlara. Çayı her zamanki gibi açık ve tek şekerli. Yüreği çayına göre biraz daha demli. Hayatı mı? Bazen hayatını kuyruksuz bir uçurtmaya benzetiyor. Aslında uçabilecek kadar özgür ama yere çakılacak kadarda. Kanatlarını rengârenk kâğıtlarla süslemiş ama iskeleti çürük tahtalarla sabitlenmiş. Var gücüyle uçmaya hazır bir uçurtma. Uçacak ve onu uçuranlar yüzünde bir gülümsemeyle onun uçuşunu hatırlayacak. Muhakkak ki tellere takılacak ama gücünü yine kendinde bulup sevdiklerine yol olacak. Uçurtmasının umudu göklerin mavisi kadar. Küçük bir kız çocuğu masumiyetinde uçurtması, ellerinden tutulmuş gözlerinin içine bakılmış, eksiklerin onarılmasına az kalmış. Yaşam savaşında tek kişi olmadığını aynaya bakınca anlamış. Kulağını kalbine dayamış, hayallerini kendine yol yapmış. Bu zamana kadar soldurulan renklerini gökkuşağından birer birer seçmiş kendi elleriyle boyamış. Ona uzatılan elleri kendine yoldaş bilmiş. Uçurtma da olsan sana bir el uzatılsın istiyorsun. Uçurtma da olsan tam olmak istiyorsun. Eksiklerini görüp tüm güçlülüğünle kapatmak istiyorsun. İstiyorsun ki bir an evvel uçasın. Ardında gülümseyen gözler, hafızada birkaç anı bırakasın. Özgürlük kanatlarına işlesin, kaderin yeniden yazılsın, düştüğün kalktığın, tellere takıldığın günler yanına kar kalsın. Aklında sadece güçlü anların ve sevdiklerinin gülümsemesi kalsın.
Ve bugün bayramdı…
Uçurtmanın parçalarını tamamladığı gün insanlar kadar mutlu ve insanlar kadar umutlu olacak…