“Bugünlerde böyleyim ben, yas denen şiirdeyim bir köşede gülüşün var, sırtımda kanlı bıçağın, hiçbir zaman duymayacağın, duysan da anlamayacağın bir çığlıkta sana birikiyorum”

Malum Ayna’nın şarkısı. Bir zaman ne çok dinledim. Sonra kaseti de nostaljik teybi de temizliğe gelen kadına verdim. Oğlu meraklıymış eskiliklere, bende kalmadı o heves. Yerine geldi bir neşe.

Bu eve sensiz sığmazdım hatırla ama artık dışarı bile çıkmıyorum biliyor musun? Rahatsız da değilim. Bütün haftam gündüzleri ayrı, akşamları ayrı telaş içinde geçiyor. Evet aptal kutusuna dadandım: Pazartesi günleri en sevdiğim oyuncuyu televizyondan izliyorum. Büyük keyifmiş insanın her gece bir dizisinin olması, bir çeşit aidiyet. Seninleyken yapmadığım şeyler yapıyorum anlayacağın.

Gittin, hak etmemiştim bunu. Sana her şeyimi vermiştim, sorgusuz sualsiz. Ufak tefek kusurlarını da görmezden geliyordum nicedir. Ama ihanetini affedemem. Hayır hayır, aşk her şeyi affetmez. Köşedeki gülüşlerini kendin sildin, teşekkür ederim. Ne zaman özlesem, sırtımdaki iz hatırlatıyor bıçağını. Diziler iyi geldi inan: Ne dalavere dönüyormuş meğer. Sabah programlarının da dizilerden kalan yanı yok. Bir ben değilmişim ardından dolaplar dönen saf. Ülke kocaman bir dönme dolapmış meğer.

Salı uzun zaman sonra güneş açınca arkadaşlarla çıktık, kahve içtik keyifle, evet sadece kahve. Seninle hiç gitmediğimiz bir yerde, sensiz anılar biriktiriyorum şehrimde. Böyle böyle senli günlere yer kalmayacak hafızamda.

Çarşamba olunca yine doluşuyoruz kümese. Anladın gülersin tabi; bizim konuşma sınıfı. Oranında kadrosu yenilendi, gidenler çok, gelenlerde. Ben kümesin horozu, ne çok tavuk varmış dünyada. Piliçler kol geziyor, civcivler arkadan yetişiyor, hepsi sarıyor etrafımı. Var ya yavaş yavaş siliniyor hislerim, bana o bıçağı saplamasan bir ömür severdim, bilirsin sabit fikirliyim. Hele kalbim oraya buraya kaymaz ama söküp atmasını da bilir. Yas denen şiirin mısraları her gün biraz daha acıdan uzağa taşıyor beni. Yaşıyorum diyorum, sevinçle doluyorum bazen.

Ama perşembe fazlasıyla sıkıcıydı; işte yaşadıklarım, kurstakiler, memleketten gelen telefon, bozulan klima derken her şey üzerime üzerime geldi. Neyse ki cumadayız, hafta sonu, keyfimi bırakmam, uzun uzun kahvaltılar yaparız keyifle, bizim ekiple. Dostlar çağırdı hem yarın mangala. Anlayacağın hiç aklıma gelmiyorsun, ara sıra uğradığın rüyalarımı da meşgul etmezsen sevinirim sevgilim. Yani eksim, siz böyle diyorsunuz değil mi? Sen benim hayatımdaki eksik değil eksisin.

İyiyim iyiyim, ben sensiz de çok iyiyim.