Beyninde yankılanan tıkırtı sesleriyle uyandı. Çapaktan birbirine yapışmış kirpiklerini yavaş yavaş açmaya çalıştı. Öylece karanlığa baktı bir süre, belli ki gün kendini geceye teslim etmişti, boynun da derin bir sızı hissetti. Sağ elini boynuna doğru kaldırdığı esnada, kolunda ki acı ile uyku mahmurluğunu atıverdi. Acısına inat ellerini çıkaracağı iniltilere karşı ağzını kapadı. Ağrılarına rağmen onun için huzurlu olan 6 saat bitmişti. Başına üşüşen görüntülere üzülmeye başlayamadan bir tıkırtı daha duydu. Bunu takip eden dakikalarda adım seslerine dönüşen tıkırtılar… 
Son üç dakika
‘’ Yıldızların yol göstermekte alabildiğince cömert olan gecelere uğursuz dakikalar yakışmıyor bence. Üzülmeme bile fırsat vermiyor başlıyoruz yine…’’ 
Çıkarttığı homurtu sesleriyle adamın geldiği duyulmaya başlandı merdivenlerden. Ah, nasılda işini biliyordu Leyla’nın korktuğunu fark ettiği her şeyi çekinmeden yapıyordu. Daha sonra kapının tokmak sesini işitti, bu bile kızgın demirin tenine bastırıldığı kadar acı vermişti Leyla’ya. ‘’Korkmasaydı içimde ki çocuk titremezdi ellerim, seni parmaklarımın boğumları kadar bölebilirdim. Ağlamasaydı içimde ki çocuk tutulmazdı dilim ve seni çığlığımla öldürebilirdim. Kaç kere jiletler bir çocuk bir yetişkini? ‘’ Zorlukla hareket ettirdiği bacaklarını seri bir şekilde zemine sürterek geriye kaçmaya çalıştığında fark etti duvara yaslı olduğunu. Nasıl geldiğini hatırlayamamıştı, sadece burada uyuyabildiği gibi bir gerçek vardı ve bu gerçek kızın kafasında bir ampul misali ışıldadı. Bulunduğu bu köşe zindanında ki en sevdiği yerdi. ‘’zindan da sevdiğim bir yerin olması.’’Gülümsemeye dermanı olsaydı, gülümserdi.
Son bir dakika.
Adamın geleceği dakikaları sayarken başladı söylenmeye. Kalan son bir dakikasını iyi kullanmalıydı.’’ Tanrım gerçekten sordun mu bana ve ben yaşamak istiyorum dedim mi sana? Günlerin kötü kopyasından başka hiçbir şey değilim, ne zamandır böyleyim? Gölgem özümden dürüst.’’ Bileklerine baktı sonra ‘’ şu damarı keselim, çiçeği diri diri gömelim saksıyı kıralım. Dilimizi köze yapıştırıp susalım.’’ Tokmak döndü ve kapı gittikçe daha fazla ışığın odaya girmesine müsaade ederek aralandı. ‘’Aptal kapı.’’ Bunun ne kadar haklı bir hakaret olduğunuysa hiçbir zaman açıklayamadı.
Son on dört saniye.
Adamın yanına gelmesine on dört saniye kalmıştı. Aslında oda o kadar uzun değildi ama adamın gerilim merakı kaçınılmaz sonu altı saniye geciktirmişti. Eğlencesini ikinci plana attığı günlerde yanına sekiz saniyede ulaşırdı. Yürüyüş sırasında adam pantolonunun kemerini çıkardı, Leyla bu görüntüden iğrendi. Eğer midesinde çıkaracağı bir şey olsaydı her defasında kusardı. 
Kafasını kaldırmamıştı, ayaklarını izliyordu adamın. ‘’Korkmuyorum artık ellerimi ısıtan gölgemi keşfedeli. ‘’ En azından buna inanan bir düşünce biçimi vardı, vücudu ise duruma olan muhalefetliğini sürdürdü, bunu hızlanan nefesinden, buz kesen ayaklarından, titreyen ellerinden, bir de …
Önünde duran adamın ağzından alayla çıkan sözcükler yerçekiminden fazla etkilendiklerini düşündürecek bir süratle düşerek Leyla’nın saçlarına çarpıp, çarptıkları yerleri kızarttı. Dolaşık ve yıpranmış saçlarının arasından kaymayı başaranlar, boynuna bir kat acı daha ekledi. Kalbi tekledi Leyla’nın
Sıradaki hamleyi bekledi! Duvardan gelen çınlama sesi… Bu adam gerçekten klişe, diye düşündü bu sefer. Sonra da eğer bunları duysaydı kuduracağını. Adamın kudurmuş sahneleri gözünün önüne gelirken Leyla’yı alaycılığa itip yüzünde bir gülümseme bırakacağı sırada gelen darbe kafasında ki harfleri bir çorbaya çevirdi. Bu kez de gülümseyemedi. 
Tekrar kalbi tekledi.
Darbe sol dirseğinin üstüne gelmişti. ‘’Aptal kemer’’Harfleri toparlayabildiğine şaşırmıştı. Kemer aptaldı, çünkü canını acıtıyordu. Daha acıklı tabirler bulmaya vakti yoktu. Darbeler arası düşünme süresi vermek adamın pek tarzı değildi.
Kollarına inen on iki keskinlikten sonra hissizlik başlamıştı. Aslında yediden sonrasından emin bile değildi. Bu sefer ki düşüncelerini beklemediği bir acı böldü. ‘’Bu da nereden aklına geldi aptal herif ’’Kelimelerin dağılmasına izin vermeden. ‘’Boynuma ne yaptın şimdi?’’ Boynunu nasıl o hâle getirdiğini kavrayamamıştı, ama köprücük kemiğine doğru süzülen sıcaklıktan pek de basit bir şey olmadığını anladı, Bir şeyin yere çarpma sesini duymasıyla dikkati dağıldı, bakışları istemsizce sol tarafa kaydı. ‘’Kilit mı? Aptal kilit, keskinliğin takdiri hak ediyor gerçekten’’dedi bu kez.
Üçüncü aşamaya geldiklerini koluna gömülen parmaklardan anladı. Adam Leyla’yı ayağa kaldırmaya çalıştığı ilk seferde başarısız oldu, buna sinirlendi, ardından onun da aklına gelen anılarla eğlenmişti. Eğlenmişti çünkü bir gün önceki sürprizin başkahramanı ayaklardı. Adamın cep telefonundan gelen gürültüyle neşesi bölünmeseydi, Leyla’nın kolundan elini çekmeseydi, hıçkırmaya başlaması kaçınılmazdı. Aslında eskiden olsa odaya girdiği andan itibaren yalvarıyor olurdu. Artık acısını tasvir etmeye gerek duymuyordu, ne kadar ağladığını da.
Ancak adam kapıyı çarparak çıkınca anladı gittiğini. Bu sırada zaten yere düşmüş ve uyandığı pozisyonu almıştı. Pansuman ihtiyacı falan hissetmiyordu. Gerek yoktu. Kendiliğinden iyileşirdi. Daha önce hep iyileşmişti. Ama izler… Onlar her yerdeydi. Daha yeni uyandığı gerçeği umurunda bile olmazken kapanan gözlerine hiç karşı koymadı. Klişeliklerle dolu geçen dakikalardan sonra son klişeyi de tamamlayıp kabuslardan kurtulmayacağını bildiği uykuya adımlarını attı. Son klişesi üç kelimeydi, kalbini her gün parçalara ayıran üç kelime. Kemerden ve anahtardan daha keskin olan o ‘aptal’ üç kelime döküldü dudaklarından, 
‘’İyi geceler, baba.’’