Önce aşık olmayı beceremediğimiz için çok azar işitipte terk edildik ,
Sonra da ayrı kaldığımızda giden insanlar için yaptığımız israf ve haram ile laf yedik..

Sahi bizim hayatımız hep ( – ) olarak mı devam etmeliydi? 
Mesela eda hiç mutlu olamicak mıydı? Geçmişinin üzerine bir çizgi çekip geleceğine dair hayaller kuramicak mıydı? Ahmet okulundan mezun olma arifesindeyken iş bulma tereddütü ile okuduğu bölümün pişmanlığını kaç kez daha yaşacaktı? Biz hep kafamızda bir soru işaretiylemi yaşlanacaktık? Bazen bakıyorum şöyle bir çevremdeki insanlara , herkes çıkar ve menfaat peşinde biliyor musun? Diyorlar ya kitap okuyandan zarar gelmez diye. Artık çok okumak başımıza türlü türlü işler açtı. Canım sadece sevmek istiyor. Başka bir arzu halim yok.

Ya ağlatmayı güzel başardık , ya aldatmayı.
Ya şiddeti çok sevdik , ya da korunması gereken insanlara şiddete uyguladığımızda sevindik.
Sen erkeksin yaparsın denilen hiçbirşeye , Sen kadınsın yaparsın denmediği için düşüşler yaşadık. Zihniyetimizi ve açılarımızı acılarımız ile yoğurmazsak daha çok harab olur yaşarız.

Bir kadının en son nezaman ağladığını unuttuğu vakit adamsındır.