İnsanın hangi yöne bakacağına beyni karar verir elbette. Yerdeki salyangozun yavaş yavaş hareket edişini izlemek istediyse gönlüm, bir işaret fişeği yollar beynime, bakarım aşağı doğru. Yavaşlamak istediğimden ben de, dünyanın telaşesi gönlümü yorduğundan. Feyz almak isterim salyangozun çabasından, yavaşlığa övgüsünden.

Bir fidan dikiyorumdur belki, kök salmak isteyişimden. Bitimsiz olmadığını hiçbir şeyin, kendime hatırlatmak ve bir iz bırakmak için… Sadece tüketmeyip yaratmak, üretmek içgüdümden. O zaman yine bakarım aşağı, toprak orada olduğundan. Ona doğru eğilmek karartmaz ensemi, hatta ne büyük şeref! Doğası o çünkü varoluşu aşağıda olmak ama gocunmuyor yerde olmaktan. Öyle bereketli, öylesine yaptığı işe konsantre olmuş ki, nice kendini yükseklerde görenden çok daha yukarılarda, çok daha kıymetli.

Belki de derin derin düşünmek ve içime dönmek istemişimdir, bakışlarım aşağı doğru ağırlaşır. Kendime boyun eğişimdir ama bu istemlice, başka kimselere değil! İtaatten öte bir mana taşır aşağı bakmak çoğu öğretide, bilirsiniz; bir miktar mahcubiyet, bir miktar ağırbaşlılık. Sahi, herkes bilmiyor olabilir…

Aşağılarda bir şey aramaktayımdır besbelli. Kendimi, huzuru ya da kaygılarımın kökenini. Dünyanın haline içlenmişimdir ve kederli bir suskunluğun eşlik ettiği gözlerim, görmeye dayanamadığı hallere bakmamak için düşürmüşlerdir bakışlarını.

Utanmış da olabilirim, evet var hala böyle hissedenler. Hatta şimdilerde utanmayı unutmamışların çoğu, kendi yaptıklarından değil de, insanoğlunun sınırsız kötülüğünden utanıyor… Utanç duygusu da bakışları aşağı doğru yöneltir, hatırlayan var mı?

Birçok basit ya da yüce sebepten aşağı bakabilirim. Hatırlamak isterim neler geldi geçti, o zaman arkama bakarım belki de. Bir umut filizlenir gönlümde, ileri, hep ileriyi gösterir bakışlarım ya da gökyüzü öylesine güzeldir ki, bakışlarım yukarı doğru yönelir. Ne yöne bakarsam bakayım, aslolan farkında olmamdır yaptığımın. Neyi, neden… Ve özgürce bakabilmemdir yarınlara.