Çaresizlikle başımı ellerimin arasına aldım. Ağlamak istedim sadece. Belki saatlerce… Yapayalnız bir odada, boğucu bir bunalım ve aradığını bulamama duygusuyla baş başa… Camdan sarkan bir köpek gibi, pencereyi açıp etrafa küfürler savurdum.

Deniz kıyısında tepede güneş etrafa saçılmış kağıtlar ve bacası tüten evin savrulan külleriyle griye boyanmış sayfada bana bakan kediye baktım. Cebimde kalan son paramı da kitaba verdim.

Bir sürü ölmüş kediyle bir arada yaşamayı seven o eski dostumuzu uzun uzun hatırlamakta ne fayda var. Şimdi onun saçları uzamıyor. Hiçbir şeyden haberi yok. Belki de uzun bir uykuya yatmıştır.

Geleceğe dair hiçbir soruma yanıt vermediğini biliyorum kaç gündür.Yanıtsız kalıyor sorum.Ben de gelecekle ilgili sorulardan kaçıyorum zaten.Telefon denen şeyi doğru düzgün kullanmadığını öğrendim buradayken.

Gecenin bir yarısı kapısına dayanmış on beş yaşında bir kız…Hay Allah! Sıkıntı sardı her yerimi. Yalnızca ikimizin bildiği şeyleri anlatmalı. Çok eski,otuz yıl önceki şeyleri…

Dokuz yıl önce, savcı yardımcısı Piyotr Sergeyiç ve ben, istasyondan mektupları almak üzere hasat zamanı, akşam üzeri, atla yola çıktık.

Halikarnas Balıkçısı adıyla bilinen Cevat Şakir Kabaağaçlı‘nın kaleme aldığı Ege’nin Öfkesi isimli öyküyü sizlerle paylaşıyoruz.

Sokaklar yaşanmışlık dolu, az ilerideki çöp tenekesinin orada Nazan’ı bıçaklamıştı satıcısı, yine karlı bir gündü, incecik bedenine o kadar kanı nasıl sığdırmıştı gariban, sokaklara karla karışık kan yağmıştı.

Bütün koğuş uykuda. Sultan hariç. Topal Meliha’nın çıkardığı uzun soluklu gazları, Artist Cansel’in koğuşun duvarlarına çarpan horlaması dışında çıt yok.

Kuşlar uzaklardan, soğuk diyarlarda buluşup Yıldız’ın, Köse’nin, Çamlıbel’in tepesindendönerek sıcacık şehir topraklarına indiler. Balkon iplerine, pencere pervazlarına, cami avlularına, pazar tahtalarına kondular.