Koşmaktan değil bir yere varamamaktan yorgunum birkaç haftadır dizimle bileğim arasında. İnsan bazen yazgısı belli olsun, sonu belli olsun, varacağı yeri hep gözü görsün ve öylece koşsun, yürüsün istiyor.
Durmaksızın yayılan bir hastalık misali bütün vücudumu sarıp sarmalamış durumda. Kanser hücreleri gibi çoğaldığını hissediyorum her bir uzvumda. Elim ayağım kalkmaz oldu. İçimde en ufak bir derman yok yaşamaya dair.
Hepimiz birer vücuda sahibiz ve bunun en önemli kısmı da aslında hayatımıza en çok anlamı katan yüzümüz, burada oluşan ifadeler tepkiler. Ama karşımızdakinin yüzüne bile bakmaktan aciziz.
Çok uzun bir süredir kendime gözlerimi kapatmış haldeyim. Göreceklerim ile baş etmeye mecalim olmadığından mı, yoksa mecalimin varlığına artık yorgun düşmüş olmamdan mı bilmiyorum.
Gecenin karanlığı güneşin aydınlığı altında ezilirken, yeni bir gün daha dayanıyor kapıma. Sımsıkı yumduğum gözlerim bu gerçeği kabul etmemek için çırpınıyor adeta. Kasvetli bir his yüreğimin üzerine bir fil misali oturmuş,
Kapının kapanış sesinde duyuyor ilk kez onu. Ardından anahtarının gümüş kaseye düşerken çıkardığı ince seste. En son bir eşyaymış gibi yere bıraktığı yılgın bedeninde. Dalga dalga yayılıyor evin içinde.
Velev ki sevmeyi de bilmiyoruz sevilmeyi tatmadığımız için. Kararında koyamıyoruz terazinin kefesine kalbimizi. Hep bir dirhem fazla geliyor ötekilerden, berikilerden. Azı karar çoğu zarar mı bilmiyoruz.
Ardıma bakmadan kaçıyorum şimdi olacaklardan. Çünkü şimdinin hükmü yok. Çünkü içinde olduğum bu an sadece benim ve benim yapabileceklerimin. Plan yok. Programlayarak yaşamak, günler sonrası için tasarrufta bulunmak yok.
Gündönümü… En uzun gecelerden birindeyiz bugün. Geceleri ıssız ve karanlıktır buralar. Bir yere varmayan, anlamsızca biten bir sokak… Burası çıkmaz sokak…
Başımı pencereden çıkarıp sağa sola bakınıyorum.
Kulağımda ki ağrı değil. Bir uğultu çınlama gibi hakim bey. O gün bu gündür durmadı meret. Bazen kafamı ranzalara vurasım geliyor. Yok hakim bey vurmuyorum. Gittim çaldım kapılarını öyle yani hiçbir şey yokmuş gibi yaptım.